Καναρίνι, ένας ανιχνευτής τοξικών αερίων

Πολλά χρόνια πριν, προτού ο άνθρωπος εφεύρει τις διάφορες συσκευές και πριν εφαρμόσει πλήρως την τεχνολογία, όλα γίνονταν με εμπειρικούς τρόπους και με τις μέχρι τότε γνώσεις.

 

Στο άρθρο αυτό θα αναφερθούμε στη χρήση του καναρινιού ως ανιχνευτή τοξικών αερίων στα πρώιμα χρόνια της ανθρακωρυχείας.

Είναι γνωστό το πόσο ευαίσθητο αναπνευστικό σύστημα διαθέτει το καναρίνι και αυτό εκμεταλλευτήκαν οι ανθρακωρύχοι.

  

Στη φάση διάνοιξης των σηράγγων και της εξόρυξης των μεταλλευμάτων, οι ανθρακωρύχοι έπαιρναν μαζί τους ένα μικρό ξύλινο κλουβάκι με ένα καναρίνι (συνήθως ράτσας Hartz) με έντονο κίτρινο χρώμα  ώστε να ξεχωρίζει στο λιγοστό φώς των σηράγγων.   

 

Όταν υπήρχε διαφυγή δηλητηριωδών αερίων (μεθανίου, μονοξείδιο του άνθρακα κλπ) το καναρίνι δεν άντεχε στις αναθυμιάσεις και ή πέθαινε ή ασθενούσε βαριά ή σε μικρότερες ποσότητες αναστατωνόταν έντονα. Αυτό, αποτελούσε τον δείκτη ασφαλείας (προειδοποίηση) για το προσωπικό το οποίο εγκατέλειπε αμέσως το σημείο αυτό ώστε να μη χαθεί κάποια ανθρώπινη ζωή. 

Σήμερα βέβαια έχουν όλα αλλάξει. Το καναρίνι αποτελεί ένα ωδικό πτηνό το οποίο εκτρέφεται για την φωνή αλλά και για την εμφάνισή του. 

Τη θέση του καναρινιού στα μεταλλωρυχεία πήραν σύγχρονα μηχανήματα ανίχνευσης τοξικών –βλαβερών αερίων.